Συναισθήματα σε συναυλίες- Κώστας Βελιάδης

Αύρα κυλά μέσα στις φλέβες μια αύρα καλοκαιρινή.

Τη μετρατρέπει η μοναξιά μου σε ευτυχία μακρινή.

Φωνές, τραγούδια, συναυλίες, τραίνα που φεύγουν φωτεινά.

Μια εξομολόγηση γεννιέται μέσα σε στάδια αδειανά. 

 

Γύρω μου όλα μαγικά, ζευγάρια ευτυχισμένα.

Και γω μονάχος κάθομαι, όνειρα γκρεμισμένα.

Κάποιος συγνώμη μου ζητά που ένα φιλί της δίνει.

Είναι πια τόσο εμφανής στο πρόσωπο η οδύνη;

 

Αγάπες ανεκπλήρωτες, αγάπες προδομένες.

Τις πιο μεγάλες μου στιγμές κρατάτε κλειδωμένες.

Αγάπες απ’ το παρελθόν γύρισαν δίχως έκκληση.

Όσες απεγνωσμένα ψάχνω φτιάχνουν μια άδεια πρόσκληση.

 

Ζεϊμπεκικα για χωρισμούς, μες στη ψυχή μιλάτε.

Συνθέσεις μεγαλοπρεπείς πίσω πως με γυρνάτε.

Μα να έχω βρει τον εαυτό μου απ’ όσα έχουνε συμβεί.

Κι αν μοιάζει λίγο λυπημένο, ας είναι έτσι ειν’ η ζωή.