Go home! Go home!

I stopped going home long time ago…

Gradually. Unexpectedly.

It started when I sailed away from the coast of the Ionians

and I waived a farewell to the vine yards and the olive groves.

When I abandoned the undeserved inheritance of my grandfather.

A house full of memories, Mediterranean light

cold marble on the floor and warm feelings, memories, laughter

and an old, almost ancient, bending pine tree in the backyard

that painstakingly still stands there.

I could not take away any of these;

All I took was two wooden boxes

full of black and white pictures, hand written notes

and some yellow pollen from the pine tree.

«Όπου γης και πατρίς»

«On whichever land (you stand) it is your homeland»

I kept repeating this to myself to convince me

with nostalgia being an unbearable weight.

And then resentment came uninvited

it started building walls and breaking down promises.

And then I moved even further from home

Oh, what an irony:

Now that I own the place I call home!

My home has become a place full of muted laughter

silent cries of «Daddy is home!»

A garden of withered hands, dried out fingers

full of empty embraces and undelivered kisses

full of passerbys and ephemeral joys.

A floor, a ceiling, a loft, walls and a river in the middle.

Going home is a tough decision.

Comfort me

You invited me close to you with a trembling voice
«Come» you said «comfort me».

I look at your hair as they are drying out
the scent of the flowers remains on them
My look travels in them
and when I will be gone
I will still feel them on me.

I warmly embrace you
I am listening to your words and I remain silent
my breath caresses your neck
and so simply we become one
a candle in a dark room.

Tears are welling up from your eyes
they travel on my cheeks
they become balsam on my cheeks
and kisses on my neck
watering my thirsty soul

The no’s, the not’s, the never- Kostas Veliadis

For CDR

I know I am not madly in love with you.
I would not give up all my belongings for you.
I will not become an Holocaust
So I can be your eternal companion and partner.

No. I do not imagine that you are by my side
you never come in my dreams as an ethereal mistress.
You are not a constant uninvited guest in my heart
you are not here and all my desires are fulfilled.

I do not want to endlessly kiss your lips
I do not think of you and I do not miss you some nights
I am not going to bear my passion like a cross
The voice of your absence does not bring me sorrow.

My hopes for your will not burn forever
you are not the one, the unique, the perfect woman.
My destitute heart is not going to be crying for you
since when you are next to me I do not feel complete.

And as you finish reading this poem
Please read it from the beginning again.
Please remove the no’s, the not’s, the never
It’s April’s first and I just followed a tradition…

Far Niente- Kostas Veliadis

For Sandra

Here we are again …
Tightly embraced
Two strangers that do not know each other.
My friends respect me
They look away. 

Low Lights , a dance.
A waltz that is out of tune
like our lives
like our breaths. 

Do you hear the crickets?
Leftovers of an orgasm of sounds
What are they doing in here?  
Listen to this story…
 
I am thirsty, give me something to drink
I am not sure which one is my glass
The saltiness of your body
quenches my thirst.
Do not apologize:
We are ALIVE! 

The time trickled quickly
We illegally crossed borders
Agony not to be seen.
You handled me like meat.
How much I liked it!
I handled you like porcelain
Do not thank me:
You are fragile. 

The lights are on.
Do not hide from me!
At last! I want to see you
our eyes are the same color
brown, green, gray.
Unsteady as our moods
Because I am a poet
How about you? 

I leave broken
and refreshed
Crawling, flying … I do not know
I will be paralyzed ˙
Only for a week I hope. 

As the dawn comes

it will find us hugging 

our favorite fluffy pillow

I will be thinking of you.
Even more so because you told me
your name

because I have your perfume on me.
I called you out to the light

Do not deny it.
I am here

Please come. 

George, Roberto, Peter, Mark
On their footsteps I walk
and I’m a wreck…

 

Ωκεανούς διέσχισα- Κώστας Βελιάδης

Ευτυχώς που μόνο ο ένας μιλάει…

 

Ωκεανούς διέσχισα, πίσω μου όλα τ΄άφησα.

Μαζί σας για να είμαι, πάνω μου να στηρίζεστε.

Και με τα δυο μου χέρια βαθιές πληγές ψηλάφισα.

Πολλές φορές σας βλέπω μόνα σας ν’ αγωνίζεστε.

 

“Μπαμπάκα σε περίμενα να έρθεις να με πάρεις

΄Ωσπου αποκοιμήθηκα πάνω στο κρύο πάτωμα.”

“Αγόρι μου συγχώρα με και μη με κριτηκάρεις

Η άδεια προσμονή σας για μένα ολοκάυτωμα”

 

Οι ενοχές με πήγανε σε ένα παιχνιδάδικο.

Μπροστά μου ότι βρήκα για σένα το αγόρασα.

Ανόητη προσπάθεια να παλαντζάρω τ’ άδικο.

Όσα και να ξοδέψω την πίκρα δεν ξεπέρασα.

 

Πέρασαν τόσες μέρες δεν είδα τα παιδιά μου.

Ό,τι κι αν κάνω πλέον δεν έχει σημασία.

Με πίκρα και απόγνωση γέμισε η καρδιά μου.

“Θέλω να είστε δυνατά” η μόνη μου ικεσία.

Ψάχνω- Κώστας Βελιάδης

Ψάχνω να ’βρω ζεστασιά στην παγωνιά του κόσμου

Ψάχνω μες στην έρημο παρηγοριάς ανθό.

Έγινε ο στέναγμος φίλος κι αδελφός μου.

Κάλεσα την τύχη μου και είπε: “Δεν θα ρθώ”.

 

Η αχαριστία σου το πιο μεγάλο δώρο.

Μ΄άφησες εξόριστο σε τόπο μακρινό.

Έσταξες στα χείλη μου ποτό θανατηφόρο.

Μέσα από τις στάχτες μου ταξίδι ξεκινώ.

 

Ύψωσα τα χέρια μου για μια στερνή ικεσία

Βγήκε από τα στήθη μου άναρθρη κραυγή

Στα μέγαλα μου όνειρα βάζω απουσία.

Μέσα μου αισθάνομαι λύπη και οργή.

 

 

Χωρισμού ορισμός- Κώστας Βελιάδης

Ράγισμα των δεσμών ο χωρισμός.
Των όρκων και υποσχέσεων βιασμός.
Της μίας σάρκας διπλασιασμός.
Κοινής πορείας εκτροχιασμός…

Ένωσης ιερής βανδαλισμός.
Στη σχέση μας στερνός προορισμός.
Σαν τελευταίος μοιάζει ασπασμός.
Διαιρεί και βασιλεύει ο διχασμός…

Μες στην ψυχή μου πόνου μορφασμός
Στα σπλάχνα μου φριχτός διαμελισμός
Στη μαύρη μου καρδία ένας σπασμός.
Άναρχος στο μυαλό στροβιλισμός…

Μικρών παιδιών αργός βασανισμός.
Μες στη ζωή τους τρομερός σεισμός.
Του κόσμου του μικρού τους κλονισμός
Της σάρκας σου ο κανιβαλισμός…

Το «εμείς» που έγινε ατομισμός
Ό,τι συμβεί παρών ο εκνευρισμός
Της ψυχραιμίας ο ψαλιδισμός
Και της ειρήνης ο απαγχονισμός…

Που πήγε ο αρχικός ενθουσιασμός;
Γιατί έπαψε ο γάμος σα θεσμός;
Πως πέθανε ο αμοιβαίος θαυμασμός;
Της ευτυχίας αντιλογισμός…

Άσχετος σαν συσχετισμός…
Μες στο μυαλό μου σα διαφωτισμός.
Γενναιότητα, αλήθεια, ηρωισμός.
Του χωρισμού αυτός ο προσδιορισμός.

Χωρίς Ιθάκη- Κώστας Βελιάδης

Με τι λαχτάρα το ταξίδι ξεκινώ!

Ο προρισμός μου ειν’ η Ιθάκη η λατρεμένη.

Εμπόδια θα ’χει ο πηγαιμός δεν το ξεχνώ.

Μα η καλή μου η Πηνελόπη περιμένει.

 

Και να που άνοιξαν του Αιόλου οι ασκοί.

Με ξόρκια η Κίρκη την καρδιά μου σαγηνεύει.

Του Ποσειδώνα ο θυμός είναι εκεί.

Και το τραγούδι απ’ τις σειρήνες με μαγεύει.

 

Πέφτω στη Χάρυβδη, το αίμα μου ρουφά.

Και μία Σκύλλα το σαρκίο μου μασάει.

Στις συμπληγάδες πως τσακίστηκε η χαρά.

Στους Λωτοφάγους κάποιος όλα τα ξεχνάει.

 

Οι Λαιστρυγόνες μού φαγαν τα σωθικά.

Οι Κύκλωπες σε μια σπηλιά μ’ έχουν κλεισμένο.

Ψάχνω μ’ απόγνωση να βρω μια Ναυσικά.

Και της Παλλάδας τη βοήθεια προσμένω.

 

Στην Ωγυγεία η βάρκα μου έχει δεθεί.

Η νοσταλγία μέσα μου είναι μαραμένη.

Η Πηνελόπη πλέον δε με περιμένει.

Και η Ιθάκη από το χάρτη έχει χαθεί.

Χωρίς Ελύτη- Κώστας Βελιάδης

Γεννήθηκα στη δοξασμένη γη του Οδυσσέα Ελύτη.

Πάτριδα ηλιοφίλητη, πνιγμένη στο γαλάζιο.

Τα αμπέλια και τα λιόδεντρα περήφανα φυτρώνουν.

Είναι η γή των ποιητών, των λόγιων, των σοφών.    

 

Και να που τώρα βρίσκομαι στην αντιπέρα όχθη.

Σκοτάδι μέσα στο μυαλό και ζώφος στις ψυχές.

Ένα σχολείο δημοτικό κοιτάζω με απορία.

Που κάποιοι το εβάπτησαν: Edgar Allan Poe.

 

Αν γεύτηκες το πέλαγος, το πεύκο, τη μυρτιά.

Αισθάνεσαι απελπησιά που βρέθηκες εδώ.

Χωρίς Ελύτη πως μπορείς αισιοδοξία να νοίωσεις;

Poe με τη μαύρη σου γραφή κόψε μου τα φτερά.

Φωτοσύνθεση- Κώστας Βελιάδης

Οι ακτίνες του ήλιου γενναιόδωρες, ευγενικές
μεθυστικά τρυπούν το δέρμα μου.
Μια αύρα φθινοπωρινή με χαϊδεύει.
Ολόγυρά μου κρυστάλλινη ομορφιά.
Κλείνω τα μάτια μου και ο ουρανός πιότερα λάμπει.
Αποθηκεύω ένα κομμάτι του βαθιά στην ψυχή μου.
Μέσα μου το φως φωτοσυνθέτει συναισθήματα.
Που ανθίζουν, ξεχειλίζουν με πνίγουν.
Ασφυκτιώ καθώς αναπνέω τόση ζωή μέσα μου.
Στη μέση της πόλης, πάνω στο χώμα πατώ
η απαρχή μου, του Αδάμ απόγονος.
Έξαφνα μέσα σε όλη αυτήν την αναπάντεχη ομορφιά
ταυτίζομαι με τα ετοιμοθάνατα φύλλα των δέντρων
που έχουν μια φευγαλέα χρυσαφένια λάμψη.
Ο προορισμός μας είναι κοινός γιατί
«Χώμα είσαι και στο χώμα θα επιστρέψεις».