Σανδάλια του Χριστού- Κώστας Βελιάδης

Αφιερωμένο στο Μανώλη Ρασούλη

 

Σ΄ένα κελί μιας πόλης αποξενωμένης

ένας ποιητής κοιμάται και δε θα ξυπνήσει.

Η πένα δίπλα του μαζί μας θα θρηνήσει

χάνει το ρόλο της μεγάλης ερωμένης.

Τέσσερις μέρες και τριγύρω ησυχία…

οι ποιητές τη μοναξιά απολαμβάνουν.

Έτσι την έμπνευση σα θείο φως λαμβάνουν

Βγάζουν διαμάντια απ΄της ψυχής τα ορυχία.

Μα τούτη εδώ η σιωπή, φωνή θανάτου.

Για το σαρκίο, και όχι για ότι έχεις γράψει

των τραγουδιών σου η γοητεία δε θα πάψει˙

Μέσα μου έχεις τη σφραγίδα αθανάτου.

Φοράς σανδάλια του Χριστού και συνεχίζεις

λουλούδι αιώνιο που πάντα θα ανθίζεις.